Het is denk ik al bijna 10 jaar geleden dat ik op mijn hoge hakken naar de lagere school van mijn dochters rende.
In mijn ene hand mijn telefoon en in de andere mijn leren tas met laptop. Druk bellend liep ik snel richting de ingang van de school. En terwijl ik het geroezemoes van de andere ouders tegemoet liep, beëindigde ik snel mijn gesprek. Ik kon tenslotte niet gaan staan bellen als mijn oudste dochter ging optreden. Ik schoof een beetje aarzelend aan en bedacht ondertussen wat ik allemaal nog moest doen voor mijn werk. Na een paar andere, uiteraard superleuke optredens, kwam mijn dochter op. Helemaal alleen en vooral helemaal overtuigt van het feit dat ze dit ging doen. Laat ik er ook bij zeggen dat ze een kind was dat niet graag vooraan liep maar als ze een mening had (en heeft) stak ze die niet onder stoelen of banken. Dit gebeurt zelden, want ze is meestal begripvol en meegaand. Maar voor dit optreden had ze zich met stellige overtuiging aangemeld. Lees verder Mijn moeder is een stresskip, whoho!
